|
|
Bering Vitus Jonassen (1681-1741)
Duński żeglarz, odkrywca i badacz północnej Azji (w służbie rosyjskiej). Po ukończeniu szkoły morskiej w Amsterdamie i podróży do Indii Wschodnich (1703), wstąpił jako podchorąży do floty cara Piotra I (1704). 1724 powierzono mu dowództwo nad wyprawą mającą na celu poznanie północno-wschodnich wybrzeży Azji i odkrycie Przejścia Północno-Wschodniego (tzw. ekspedycja kamczacka).
1725-1728 przemierzono całą Syberię, aż do Ochocka nad Oceanem Spokojnym i dalej (łodziami) do Niżniekamczacka na wschodnim wybrzeżu Kamczatki. 1828 Bering wyruszył z Kamczatki na statku Św. Gawrył, przepłynął przez cieśninę (nazwaną później jego imieniem) na Morze Arktyczne do 67 st. 18'N, potwierdzając (po odkryciach S. I. Dieżniewa), że Azja nie ma połączenia lądowego z Ameryką.
1730 powrócił do Sankt Petersburga, odkrywając wcześniej połączenie między Morzem Ochockim i Oceanem Spokojnym. 1733-1741 kierował Wielką Ekspedycją Północną, której zadaniem było zbadanie wybrzeży Morza Arktycznego i odnalezienie północnych brzegów Ameryki. 1741 wypłynął z Kamczatki na statku Św. Piotr (jego zastępca A. Czirikow na statku Św. Paweł) docierając do brzegów Alaski i Aleutów.) Po uszkodzeniu statku załoga została zmuszona do zimowania na wyspie w archipelagu Wysp Komandorskich (nazwaną później Wyspą Beringa), gdzie Bering zmarł.
Na wniosek J. Cooka imieniem Beringa nazwano morze w części Oceanu Spokojnego najbardziej wysuniętej na północ. Zbiorowe sprawozdanie z wyników ekspedycji opublikowano w 1851, a dzienniki okrętowe Beringa wydano po raz pierwszy w Nowym Jorku (1922), wydanie rosyjskie ukazało się 1941 pt. Ekspedicija Beringa, Sb. dokumentow.
|
|
|
o stronie
