|
|
połonina lokalna nazwa zbiorowisk muraw alpejskich i subalpejskich wykształconych ponad górną granicą lasu w Karpatach Wschodnich, piętro roślinności o charakterze naturalnym, którego zasięg poszerzył znacznie człowiek, stosując metody tradycyjnej gospodarki szałaśniczej i formy pasterstwa (wycinanie zarośli krzewów i drzew, wypalanie lasu, koszarowanie (koszar), wypas owiec i bydła, koszenie). Obecnie połoniny mają w znacznej mierze charakter półnaturalny i rozciągają się w Bieszczadach od 1150 m n.p.m. w obszarze piętra subalpejskiego. Tworzą je zbiorowiska traw, borówczysk i roślin zielnych, z których szereg ma charakter endemitów wschodniokarpackich, np. na terenie Bieszczadów kres zasięgu osiągają m.in.: pszeniec biały (Melampyrum saxosum), goździk skupiony (Dianthus compactus), fiołek dacki (Viola dacica), wilczomlecz karpacki (Euphorbia carpatica). W polskich Bieszczadach Zachodnich są to wały górskie o wysokości do 1300 m n.p.m. Między dolinami potoków: Wołosatego i Nasiczańskiego leży Połonina Caryńska, Nasiczańskiego i Wetliny - Połonina Wetlińska, najbardziej na wschód wysunięta jest Połonina Bukowska, znajdująca się na terenie Bieszczadzkiego Parku Narodowego. Zbudowane są z piaskowców fliszu karpackiego. Przez połoniny prowadzą szlaki turystyczne w Bieszczady, m.in. z Wetliny, Ustrzyk Górnych, a u ich południowo-zachodniego podnóża biegnie droga, tzw. pętla bieszczadzka.
|
|
|